Italië geeft inzicht

Eerlijk gezegd is het er niet eerder van gekomen om mijn allerlaatste reisblog te schrijven (bedankt oom Ernst voor de reminder). Inmiddels ben ik al ruim twee weken terug in Nederland en gelukkig had ik al een opzet geschreven toen ik nog in Enguiso was. Ik schreef toen het volgende:

Wat heb ik veel geleerd, gezien en gedaan de afgelopen weken. Soms voelde het alsof ik al maanden weg was en op andere momenten duurde het juist weer eindeloos. Maar wat heb ik ontzettend genoten van deze periode. Ook van de minder leuke en confronterende momenten want die horen er nu eenmaal bij. Als je alleen bent komen deze confronterende momenten vaak extra hard binnen en zonder afleiding kan je ook nergens voor weglopen. Dus echt makkelijk was het niet.

Een zoektocht naar mezelf.. Voordat ik naar Italië vertrok had ik dit echt niet zo willen noemen en vond ik dat veel te beladen. Als ik nu terugkijk ben ik bang dat dit het wel (een beetje) geworden is, vooral omdat ik ontzettend veel heb geleerd over mezelf. Eerlijk gezegd ben ik zelfs een beetje trots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Door deze reis heb ik namelijk geleerd om echt alleen te zijn en daar oké mee te zijn. Ik heb ervaren hoe die rust, ruimte en leven in een afgezonderde wereld voor mij is. En ik ben erachter gekomen dat ik lieve mensen om mij heen wil hebben om het leven gewoon leuker, socialer en betekenisvoller te maken. Tegelijkertijd weet ik dat ik ook gelukkig en tevreden kan zijn met mezelf, zelfs als ik alleen ben. Iets waar ik voor deze reis nog niet zo zeker van was.

Het lijkt nu alsof deze reis alleen maar mooie piekmomenten heeft gekend maar dat is zeker niet zo. Voordat ik vertrok schreef ik een aantal ‘angsten’ op om erachter te komen waarom ik deze reis spannend vond. Een van de dingen was: “Stel dat het niet lukt om mijn boek te schrijven, wat dan?”. En wat denk je: Ik reis helemaal naar f*cking Italië om er vervolgens daar achter te komen dat het niet lukt om mijn boek te schrijven. Daar ging mijn droom.. Na anderhalve week accepteerde ik ein-de-lijk dat het niet ging lukken en op dat moment ontstond er opeens een heel nieuw idee. Al weken (maanden, jaren) was ik bezig met het opschrijven van mijn gedachtes, gênante gebeurtenissen en gekke ervaringen. Dit was voor mij een manier geworden om situaties te relativeren en het met humor te bekijken. Ik had al zoveel opgeschreven (vooral nu had ik oneindig veel inspiratie) en kreeg er heel veel energie van, dat ik daar meer mee wilde doen. En zo ontstond het idee voor een ander, nieuw boek waar ik nu volop mee bezig ben!

Naast mijn angst dat het schrijven niet zou lukken, was ik ook bang dat ik zou falen. “Want wat als ik het niet een maand alleen vol kan houden?”. Niet dat ik het belangrijk vond wat anderen hiervan vonden, maar ik was bang dat ik dit niet naar mezelf kon verantwoorden. Inmiddels ben ik erachter dat sommige dingen nu eenmaal anders lopen dat ik van te voren had verwacht. En ook zie ik in dat ik niet altijd vat heb op de situatie of op anderen. Daar komt bij dat ik na drie weken had bereikt wat ik wilde bereiken en ik had een nieuw idee voor een boek, meer inzicht in mezelf en ik voelde sterk de behoefte weer onder de mensen te zijn. Dus ik besloot een week eerder dan gepland, terug naar Nederland te komen. Gewoon omdat het kon.

Inmiddels ben ik nu dus ruim twee weken terug in Nederland en ben ik druk bezig met het schrijven van mijn nieuwe boek. Ik kijk terug op een hele leerzame, bijzondere en avontuurlijke reis en had dit voor geen goud willen missen. Voorheen vond ik het altijd vreselijke (zo simpel is het namelijk niet) als mensen over/tegen mij zeiden: “Dat doet Esmée toch maar even.” Maar voor het eerst kijk ik er milder naar en ben ik het wel met ze eens. Want het was zeker niet makkelijk, soms ontzettend frustrerend en kut. Maar ik ben er niet voor weggelopen en heb het wel mooi 'even' gedaan!

Mijn volgende vakantie wordt denk ik weer een weekje zon, zee, strand. Wie weet lukt het mij daar wel om het schrijven van mijn eerste boek weer op te pakken:)

Liefs xx